من، نسرین قربانی. متولد سی تیر ۱۳۳۷، تهران، از نوجوانی گرایش بسیار زیادی نسبت به ادبیات داشتم و با این حال بازرگانی خواندم. چند سالی حسابداری کار کردم و بعد از یک وقفه ی نسبتا طولانی در سال ۱۳۸۲ به مدت چهار سال با روزنامه ی اعتماد کار کردم. سال ۱۳۸۳ جایزه ی بهترین مقاله را از روزنامه ی همشهری گرفتم و مدتی هم با این روزنامه و دیگر روزنامه ها ‌کار کردم. سال ۱۳۸۴ اولین کتابم به نام: خانه ی پدری چاپ شد و سال ۱۳۸۵ مجموعه داستان: من هم انسانم. در بین این سال ها تا ۱۳۸۶ که رمان: فخرالزمان چاپ شد از محضر استادانی چون: محمد بهارلو. سیامک گلشیری و محمد محمد علی بهره بردم. رمان نیمه ی ناتمام، سال ۱۳۹۱ چاپ شد که زیر نظر حسین سناپور بود و اکنون چاپ سوم است. سال ۱۳۹۳ رمان؛ ویولا چاپ شد. سال ۱۳۹۴ در یک فاصله ی کوتاه، دو رمان از دو نشر مختلف چاپ شد، مردی که دوست می داشتم، کتابسرای تندیس و بادام های تلخ: برکه ی خورشید. اردیبهشت ۱۳۹۵ مجموعه داستان: انگار صدایم کرده بودی چاپ شد و شهریور ۱۳۹۸ رمان: اگر نگویم. از سال ۱۳۹۲ تا به حال داور جایزه ی ادبی صادق هدایت هستم. سه شماره هم با مجله ی تجربه کار کردم. بان ۱۴۰۰ رمان: خانه ای رو به باد از انتشارات: کتابسرای تندیس چاپ شد. تابستان ۱۴۰۲ رمان: .... و نمی دانم، از نشر: لوح فکر چاپ شد.